De gemiddelde man denkt zich door het leven heen en staat niet in verbinding met zijn gevoel. Stress ontstaat dan ook alleen maar wanneer gedachten als vervelend worden ervaren. Vervelend betekent vooral dat het ideale plaatje, ook uitgedacht, verstoord wordt. Dit lost hij op door de symptomen aan te pakken, niet de oorzaak. Het leven bestaat zo dus vooral uit gedachten herkauwen en doen. En dat vindt hij heel lang prima want vaak weet hij niet beter. Het is immers de standaard in de maatschappij. Dat gaat gerust zo door tot aan de midlifecrisis en als die niet helpt, de dood. Of als hij geluk heeft wanneer een partner, meestal een vrouw, het zat is omdat die zich emotioneel wél ontwikkeld heeft en dreigt met weggaan als de man niet leert om zich met zijn gevoelens te verbinden. En met haar. En snel een beetje, want ze is het al heel lang zat.
De gemiddelde man is opgegroeid zonder onvoorwaardelijke moederliefde en met een emotioneel onbeschikbare vader. Heeft met de paplepel ingegoten gekregen dat huilen, emoties tonen en over gevoelens praten aan vrouwen voorbehouden is en dat dit stoer en krachtig zijn betekent. Dat ie eigenlijk geen pijn mag hebben en al helemaal niet om hulp mag vragen. Want daar wordt hij, zo weet ie sinds zijn kinderjaren, op afgewezen. En dus zoekt een man het in deze samenleving in afleiding en verdoving. Porno, videogames, Netflix, drank en drugs. Wat gezien de volstrekte oppervlakkigheid leidt tot isolatie, depressie en andere mentale problemen. Tot chronische pijn, chronische ziekten, en steeds vaker, zeker bij jonge mannen, zelfmoord.
De gemiddelde man is constant aan het overleven in deze op prestatie -en materie gerichte maatschappij. Vergelijkt zich zijn hele leven met andere mannen die ook niet geleerd hebben dat ze over zowel mannelijke als vrouwelijke energie beschikken, en dat gevoel en intuïtie niet exclusief het domein van vrouwen is. De gemiddelde man voelt zich gevangen, verloren en nutteloos in onze maatschappij die ontdaan is van oprechte zingeving.
Een samenleving waarin hij niet op jonge leeftijd al leert dat als hij verantwoordelijkheid voor zijn gedachten en gevoelens neemt hij nooit meer afhankelijk is van wat een ander daar van vindt. Zodat hij niet zo bang hoeft te zijn voor afwijzing. En zich vanuit gelijkwaardigheid en vrijheid met anderen kan verbinden, zelfs in onze zielloze kapitalistische maatschappij .
En misschien is het wel dankzij dit zielloze systeem dat ie het niet al als kind tegenkomt. Want als hij dat alsnog leert door zijn gevoelens te eren en te delen om zich zo te verbinden met anderen, gaat ie zeker weten voelen dat de gemiddelde man alleen maar in zijn hoofd bestaat.
PS: Lees hier hoe de “gemiddelde man” kan leren voelen:
Hoe de “gemiddelde man” kan leren voelen
Mijn tekst van vorige week, over “de gemiddelde man”, heeft veel reacties opgeleverd. Van vrouwen die hun partner, ex of (nog) niet, erin herkenden. En van mannen die zich afvroegen wat dan nou de volgende stap zou moeten zijn. Om meer te voelen dus. Daarom nu een vervolg en een antwoord, een hoe…
De korte versie is dat je beter gaat voelen als je je gevoelens in je buik, je lijf en je hart leert herkennen en deelt met anderen. Want zo verbind je je. Op die manier leer je uiteindelijk dat je er mag zijn met je gevoelens, en je malle menselijke fratsen. In die verbinding(en) ontstaat uiteindelijk ruimte voor (zelf) vertrouwen. Als je dat pad blijft bewandelen ga je hopelijk leren dat al je gevoelens, al je pijn en verdriet, je eigen verantwoordelijkheid zijn. En daarna misschien wel dat je altijd je eigen leven hebt gecreëerd, en nog steeds. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Of zoals Eric me mailde: “sommige mannen, ik dus, komen van ver”.
En dat is ook zo, natuurlijk. Al hoef je daar geen man voor te zijn. Je hoeft er alleen maar voor in een 3D wereld geboren te worden waar je sinds je geboorte geprogrammeerd wordt om niet van jezelf en een ander te houden. Wij oude zielen komen, ieder op zijn of haar eigen manier, allemaal wel van ver. En dat vraagt vooral om compassie. We krijgen en kregen allemaal unieke levenslessen voor onze kiezen. Ik kan ook nog wel een tijdlijn voelen waarin eenzaamheid, angst, pijn en boosheid de boventoon voerden. Maar tegelijkertijd kan ik ook voelen dat mijn vermogen om een leven vol overvloed, plezier en liefde te creëren tegenwoordig sterker dan ooit is. Mezelf met al mijn fratsen in het donker leren kennen heeft me zo ontzettend veel geleerd dat ik steeds beter begin te snappen dat het leven niet om mij draait maar door mij heen stroomt. En dat het aan mij is om zoveel mogelijk in mijn hart aanwezig te zijn zodat ik er liefdevol getuige van kan zijn. Zelfliefde gaat immers niet over vechten met dat wat er is, maar over verantwoordelijkheid nemen voor dat wat je zelf hebt gecreëerd. Daar vrede in weten te vinden en zelfs schoonheid in te zien.
En dat gaat in stappen, voor- en achteruit, waarbij je steeds weer een nieuwe laag in jezelf afpelt én aanboort. Want naast dat donker wacht het licht, immer geduldig, op je overgave. Net zolang tot je de immense vrijheid en het meesterschap ervaart die dit geeft. Want elke keer dat je verantwoordelijkheid neemt voor het creëren van je eigen leven dompel je je ziel in onvoorwaardelijke liefde.
Net zolang tot je je herinnert dat jij dat zelf bent.
Die Ziel.
Die Liefde.
Die Meester.
En de Hemel op Aarde.
