Ik weet nog het moment waarop ik besloot niet langer een relatie te willen die gebouwd was op ruil, maar te wachten op iets echts. Het was geen dramatisch afscheid, geen woedende nee tegen de wereld. Het was een stil, helder weten: als liefde een ruilsysteem is, dan doe ik niet mee.
Ik zag het overal om me heen – relaties vol voorwaarden, verwachtingen, subtiele uitruilmechanismen. Ik geef jou veiligheid, jij geeft mij gezelschap. Ik vul jouw leegte, jij houdt me uit de mijne. Liefde als contract. Als verzekering tegen eenzaamheid. En ik wist: dat wil ik niet.
Dus koos ik voor mezelf. Om alleen te durven zijn. Liever dat dan een valse vulling. Liever de ruimte voelen van het niet-weten, dan een leven in een compromis. En ja, dat was af en toe eenzaam. En ja, soms vroeg ik me af: maak ik mijn wereld niet te klein? Het was ‘coronatijd’, alles was al beperkt, deuren waren letterlijk gesloten. En ik wist: als liefde mijn leven binnenkomt, dan moet ze bijna mijn voordeur instappen.
En ergens in die ruimte, in dat diepe ja tegen mezelf, begon iets te verschuiven. Alsof de energie om me heen zich herschikte, als een rivier die vanzelf de weg vindt wanneer je de rotsblokken weghaalt. De mensen, de verbindingen die niet meer pasten, verdwenen geruisloos.
En op een dag, begin 2023, liep liefde inderdaad mijn leven binnen. Letterlijk. Zoals ik het me had voorgesteld. Niet omdat ik zocht, maar omdat ik had gewacht. Niet omdat ik me vastklampte, maar omdat ik had losgelaten.
En daar was ze. Een liefde die niet vroeg, niet eiste, niet woog of vergeleek. Maar gewoon was.
Misschien is liefde geen zoektocht, maar een afstemming. Misschien gaat het niet om vinden, maar om worden. En als je eenmaal die liefde bent, dan kan wat niet resoneert niet blijven, en wat wél resoneert zal moeiteloos verschijnen.
Liefde begint waar jij besluit om niets minder dan liefde toe te laten.
