We stellen ons vaak voor dat onze overleden geliefden zich “in de hemel” bevinden, maar wat wij de hemel noemen is slecht één dimensie in ons universum. De 7e om precies te zijn. Die van verlichting. Een bijna kinderlijk onschuldige staat van zijn, van onvoorwaardelijke liefde en eenheid. En die is heel overzichtelijk, als je daar bent. Voor ons stervelingen is het minder overzichtelijk want waar is je geliefde nou precies naar toe? En waarom kunnen de meeste mensen geen contact krijgen met overledenen?
Ik denk persoonlijk vooral vanwege onze menselijke vooroordelen. Onze ideeën erover. En het is maar net met wie je contact denkt te leggen, en in welke dimensie. Want je geliefde , die je op aarde bijvoorbeeld ouder, familie, geliefde, vriend(in) of partner noemt is niet meer fysiek hier in de 3e dimensie. Maar wel in andere dimensies, en tegelijk. De menselijke vorm hebben ze hier immers achtergelaten. Het enige wat de ziel meeneemt zijn de ervaringen die ze heeft opgedaan.
Toen mijn moeder overleed nam ik, al lang prima in staat om energieën uit andere dimensies te voelen en te horen, of het nou “spoken”zijn of wat we “engelen” noemen, mezelf direct voor om niet meer met mijn “moeder” te communiceren maar met haar ziel. Ik had geen zin in die oude energie waar ik vroeger zo onder had geleden. Het heeft denk ik 5 jaar geduurd voor ik haar ziel bij me kon voelen. Dat lag vooral aan mezelf. Want even terug naar de hemel, die bijna kinderlijk onschuldige staat van zijn, van onvoorwaardelijke liefde en eenheid, die moest ik eerst in mezelf, in mijn hart, ervaren. Maar dat kon ik pas nadat ik mezelf verantwoordelijk had gemaakt voor mijn eigen leven en de manier waarop ik het geleefd had. En alle gevoelens die daarbij hoorden.
Pijn, verdriet of boosheid is maar één perspectief , kun je je dat voorstellen? Wat de één pijn doet , daar lacht een ander om, en andersom. Het is immers maar hoe je er tegen aankijkt. Of beter gezegd, wat jouw waarheid is. En precies daarmee ben ik gaan werken. Met waarheid. En die ben ik niet in mijn hoofd gaan zoeken maar in mijn hart.
De eerste waarheid waar ik mee ben gaan werken was dualiteit. Want als dualiteit echt mijn waarheid is dan betekent dit onherroepelijk dat er naast donker ook licht is. Dat dit twee zijden van dezelfde medaille zijn. Toen ik dit in mijn hart kon voelen kwam er ruimte voor een tweede waarheid. Die van eenheid. Ik weet nog dat ik ben gaan zitten om goed te kunnen voelen in mijn lijf waar alle oude pijn, verdriet en boosheid netjes op me zat te wachten tot ik van perspectief kon veranderen. “Hallo pijn, hier is eenheid”. Ik hoor het mezelf nog hardop zeggen.
Toen ik dit in mijn hart kon voelen kwam er ruimte voor een andere waarheid. Die van de onvoorwaardelijke liefde tussen onze zielen en hoeveel ze me geleerd en gegeven had, mijn soulmate in de vorm van mijn moeder. Er kwam ineens ruimte voor weer een nieuw perspectief, dat van dankbaarheid. Sindsdien kan ik haar ziel weer gewoon voelen wanneer ik wil.
Een hemels gevoel, dat kan ik je naar waarheid vertellen!
