Leren manifesteren begint in je hoofd. Je onderzoekt je eigen gedachtenpatronen en opent daarmee je geest. Als je die opent en tegelijkertijd durft te gaan voelen wat er in je lijf gebeurt, open je ook je lichaam. En als je je lichaam durft te voelen zonder al te veel denken – en daarmee bedoel ik zonder te oordelen -, kun je met wat oefenen voorzichtig je hart horen fluisteren. Als een reisgids die je wijst op de meest interessante routes waarvan je het bestaan niet (meer) kende.
En terwijl je jezelf traint om die verbinding tussen hoofd en hart nieuw leven in te blazen, kan het zijn dat je de behoefte voelt om je rotzooi op te ruimen en meer verantwoordelijkheid te nemen voor je leven. Voor je gevoelens, je gedachten en je acties. Omdat je je begint te herinneren dat je geen slachtoffer bent van je levensomstandigheden, maar dat je ze zelf creëert. En terwijl je je ontdoet van oude bagage, trauma, patronen en overtuigingen, zie je ineens het verband tussen neutraliteit en innerlijke vrede.
Je merkt dat je steeds vaker een gevoel ervaart van dankbaarheid. Iets waar je vroeger niet zo bewust bij stilstond. En als je dat maar vaak genoeg opvalt, leer je uiteindelijk dat dankbaarheid een keuze is. Dat het een kwestie is van oorzaak en gevolg. Dat luisteren naar je hart de enige manier is waarmee je je gedachten, je gevoelens en je acties op één lijn kan brengen. En hoe blij het je maakt om zo uitgelijnd te zijn. Je weet dan dat je hart openen ook een keuze is omdat je het inmiddels hebt ervaren.
Als je hebt geleerd wat manifesteren inhoudt, blijft er nog één belangrijke les over:
Durf je kwetsbaar genoeg te blijven om je hart opnieuw te breken?
En krachtig genoeg om daarna je hart opnieuw te openen?
